Wystawa pokonkursowa Łowca Polskiego Konkursu Fotograficznego im. Włodzimierza Puchalskiego.

            Włodzimierz Puchalski, jeden z najsławniejszych polskich przyrodników, urodził się 6 marca 1909 r. w Mostach Wielkich koło Lwowa. Na swe pierwsze polowanie wybrał się w wieku 13 lat. Jako 14-latek dostał od dziadka miechowy aparat. Od tej pory życie dzielił między myślistwo i fotografowanie. Z wykształcenia inżynier agronom, robił w życiu tak wiele, że zajęć tych wystarczyłoby dla kilku osób. W 1946 r. organizował krakowski Instytut Filmowy. W Łodzi pracował jako operator i reżyser. Utworzył dział dokumentacji fotofilmowej zwierząt na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zostawił po sobie prawie 60 filmów przyrodniczych, mnóstwo książek, ponad 100 tys. negatywów i kilka tysięcy fotogramów. Na jego zdjęciach wychowały się pokolenia przyrodników.

             Historia konkursu fotograficznego organizowanego przez redakcję „Łowca Polskiego” – jest jednym z najstarszych tego typu wydarzeń nie tylko w naszym kraju, ale i na świecie! – sięga okresu międzywojennego. Pierwszy raz ogłoszono go w 1926 roku, kiedy na kupno aparatu – jeszcze dalece niedoskonałego – mogli sobie pozwolić tylko najzamożniejsi. Wkrótce później, bo w 1934 roku, po raz pierwszy zwyciężył w konkursie Włodzimierz Puchalski, który do wybuchu wojny triumfował aż sześciokrotnie!

            Za zgodą spadkobierców od 1995 roku obecnie konkurs nosi Jego imię. Wtedy też zostały przygotowane specjalne dyplomy dla laureatów i zatwierdzono projekt medalu wykonanego przez Andrzeja Nowakowskiego. W 1996 roku wybiła go Mennica Polska SA. Na awersie znajduje się portret Włodzimierza Puchalskiego trzymającego w dłoni aparat fotograficzny, a na rewersie – motyw ptaków wodno-błotnych, stanowiących ulubiony temat zdjęć mistrza. Medalem tym – egzemplarze zostały ponumerowane – co roku kapituła honoruje kolejnego laureata Grand Prix (otrzymuje on także nagrodę pieniężną, która obecnie wynosi 5 tys. zł).