"Życie choć piękne, tak kruche jest. Wystarczy jedna chwila, by zgasić je..."

Ocalić od zapomnienia- chwile, które choć ulotne muszą trwać jak najdłużej gdyż dzięki ich niezwykłości nie możemy pozwolić, by zgasły w naszym wspomnieniu. Miesiąc listopad szczególnie sprzyja, żeby w tym czasie przywołać chociaż kroplą pamięci wszystko to, "co w życiu ważne, co czuje każdy z nas...", równocześnie oglądając się wstecz- w zadumie i zamyśleniu.
W niedzielę, 19 listopada Zespół Wokalno- Instrumentalny Cztery Pory Roku zaprosił do MGOK w Oleszycach na koncert wspomnieniowy, którego przesłaniem było ocalenie od niepamięci wszystkich postaci i wartości zasługujących na szczególne miejsce w skarbcu naszej historii i kultury.
W pierwszej części koncertu wystąpiła młodzież z Teatrzyku Wesoła Gromadka z krótkim słowno- muzycznym przekazem, w którym wyraziła hołd i przywołała pamięć Żołnierzy Niezłomnych. Ten etos podkreśliły wymownie wykonane przez nich utwory: " Biały krzyż" i "Epitafium dla Majora Ognia". Młodzież przygotowała Pani Łucja Joniec.
Druga część koncertu została poświęcona znanym, lubianym artystom, piosenkarzom, twórcom tekstów i muzyki, których wśród nas już nie ma. Ich fenomen polegał na tym, że chociaż odeszli cieniem, to pozostali dzięki magii i niezwykłości tego, co tworzyli, i tak jak w utworze "Pamiętajcie o ogrodach" pozostali w tych ogrodach wspaniałej muzyki, piosenki, tekstów z niepowtarzalnym klimatem i interpretacją.
"Daleko gdzieś i blisko tak ukrywa się muzyka ta. Od święta, od wielkiego dnia muzyka Twoje imię ma..."- w tym miejscu jawi się postać Anny Jantar przypomnianej w piosence "Radość najpiękniejszych lat".
Jeżeli ktoś odchodz, ale nie umiera, to jest nim Krzysztof Krawczyk- obecnie już legenda polskiej piosenki. Swoim brylantowym głosem wyśpiewał wiele przebojów, wśród nich " To, co dał nam świat".
Zbigniew Wodecki, jakże znacząca postać w panteonie wielkich artystów muzyki i polskiej piosenki. W utworze "Lubię wracać tam, gdzie byłem" deklaruje jasno, że "wspomnienia zostawione tam są po to, by się przejrzeć w nich, odnaleźć w nich..."
Jeżeli uznamy, że można malować utwory muzycznie, to robił to z wielką wrażliwością i w pięknym stylu ktoś taki jak Bogusław Mec. Wyjątkowa barwa głosu połączona z wielką ekspresją pozwoliła mu na wylansowanie wielkich przebojów jak m. in. "Jej portret", który to utwór znalazł się w naszym niedzielnym koncercie.
Piotra Szczepanika- mistrza przebojów sentymentalnych, czarującego dźwiękiem i nastrojem przypomniano w piosenkach "Puste koperty" i "Zabawa podmiejska".
Polska piosenka miała ogromne szczęście, że objawił się w niej taki diament jak Ewa Demarczyk. Jej wizerunek, głos, interpretacja- to wszystko składało się na niepodrabialną osobowość, którą emanowała w wielu utworach takich, jak chociażby "Karuzela z madonnami".
Krzysztof Klenczon- "Zbuntowany Anioł Epoki", do kanonu polskiego rocka i big- bitu wszedł z wieloma przebojami, w których w sześciu strunach swe niebo zamykał, cumował w portach ludzkich marzeń, wyrażał czułość, ból i miłość jak w piosence "Nikt na świecie nie wie, że się kocham w Ewie".
W czasie koncertu wspomniano także lidera zespołu Dżem- Ryśka Riedla dzisiaj określanego jako wielka indywidualność. Pragnienie wolności przewijało się w wielu jego utworach, jednak było zgubne, gdyż przedwcześnie przerwało karierę artysty. Epitafium na jego cześć, to utwór " Do kołyski"- jak na deszczu łza...